Tír na Caithne

O krainie

Tír na Caithne, znana w językach dawnych jako Kraina Wrzosów, to jedna z większych spośród latających wysp Avarii, archipelagu zawieszonego w przestworzach, unoszącego się ponad bezkresnym niebytem. Pozbawione mórz, oceanów i linii brzegowych, wszystkie granice tej wyspy kończą się urwiskami, z których woda, czy to rzeka, czy strumień, spływa w nieskończoną otchłań poniżej, znikając bez echa w pionowym horyzoncie.

🜃 I. Zewnętrzny Pierścień – Tír na Caithne właściwa

Powierzchnia: 322 575 km²

Charakterystyka

Największa z trzech części wyspy, stanowiąca niemal 83% całkowitej powierzchni Tír na Caithne. To tutaj rozwija się społeczność, gospodarka, rzemiosło, sztuka i polityka — to tutaj żyją ci, którzy nie mają dostępu do Dún Eileithyia i którzy zbyt rzadko zaglądają w stronę mgieł Fáinne.

Zewnętrzny Pierścień nie ma ani stolicy, ani jednej władzy centralnej. Rządy odbywają się przez lokalne rady, złożone z przedstawicieli ludzi i potomków. Co pięć lat odbywa się Zgromadzenie Kręgowe, lecz jego uchwały są niewiążące, chyba że zatwierdzone przez Trójcę. Dzięki temu, choć każdy mieszkaniec Tír na Caithne urodził się w cieniu konfliktu, żyje w strukturze, która mimo rozdarcia… trwa.

Geografia

Teren Zewnętrznego Pierścienia jest różnorodny, lecz zrównoważony: płaskowyże z żyzną glebą przeplatają się z dolinami, lasami umiarkowanymi, strumieniami i pasmami górskimi.

Sliabh na Gaoithe – pasmo zachodnie, dzikie i wietrzne. Mało dostępne, zamieszkiwane przez Potomków i odludnych pasterzy.

Sliabh Draíochta – pasmo wschodnie, owiane mgłą i legendą. Miejsce częstych zjawisk magicznych, teren badaczy i samotników. Rzeki – nieliczne, ale pełne. Z uwagi na brak morza, niektóre kończą się dramatycznymi wodospadami spływającymi w pustkę, tworząc „Upadki Dusz”.

Pola i ogrody – wokół Cuanmary rozciągają się systematycznie uprawiane tereny, wspierane magicznymi technikami Potomków i determinacją ludzi.

Główne ośrodki

Cuanmara (czyt. Kuan-ma-ra)

„Zatoka Morza” – choć morza tu nie ma, sama nazwa przypomina o legendarnym rodowodzie mieszkańców. Cuanmara to największe skupisko ludności, główny ośrodek handlu i kultury, miasto znane z targów, zboża, warsztatów i zamorskich pomysłów. Budowane w sposób otwarty, z szerokimi alejami i rynkami. Tereny wokół miasta są nadzwyczaj urodzajne, idealne dla upraw, sadów i rzemiosła. Choć jego mieszkańcy nie garną się do walki, ich bogactwo przyciąga uwagę wszystkich.

Túr Gathrach (czyt. Tur Gah-ra)

„Wieża Grozy” – miasto forteca, osadzone na twardych, zimnych równinach północnych krańców pierścienia. Gleby są tu kamieniste, a klimat surowy, niesprzyjający rolnictwu czy handlowi. W zamian za to Túr Gathrach rozwijał się jako bastion wojskowy – nieustannie czujny, zorganizowany i gotowy do marszu. Tutejsi mieszkańcy są zahartowani, wierni tradycji miecza i przysięgi. Ich przywódcy często ścierają się słowami (i nie tylko) z przedstawicielami Cuanmary.

Demografia

W pełni zasiedlony – tutaj toczy się całe życie społeczne, polityczne i gospodarcze.

Społeczność zamieszkująca Zewnętrzny Pierścień to mozaika dwóch głównych odmian rdzennych, które od pokoleń dzielą nie tylko przestrzeń, ale i los.

Ludzie – dominują liczebnie. Praktyczni, dynamiczni, wrażliwi na zmienność losu. Stanowią podstawę siły roboczej, zajmują się rolnictwem, handlem, administracją. Ich społeczności są najbardziej podatne na emocje, co czyni je zarówno innowacyjnymi, jak i nieprzewidywalnymi.

Potomkowie – mniej liczni, lecz o wielkim wpływie. Żyjący dłużej niż zwykli ludzie, powściągliwi. Często pełnią funkcje nauczycieli, doradców i strażników dawnych obyczajów. Choć nominalnie podlegają wspólnej władzy, żyją głównie w jednej, osobnej wiosce, która ma własne prawa wewnętrzne.

Potomkowie; Pochodzenie, Wygląd, Kultura:

Cztery wieki temu żył pewien elfi heros – wojownik, odkrywca, dyplomata, niektórzy dodają z uśmiechem: „obywatel każdej sypialni”. Jego imię nie jest już dziś publicznie wypowiadane, choć pojawia się w księgach rejestracyjnych, rzadkich poematach i dokumentach genealogicznych, zbyt wielu bowiem rości sobie do niego prawo, zbyt wielu wolałoby, by pozostało ono niejasne. Z pewnością wiadomo w zasadzie jedno: zostawił po sobie potomstwo. Dużo potomstwa. Na tyle dużo, że w trzecim pokoleniu nie dało się już traktować ich jako „bękartów bohatera”, lecz jako nową gałąź społeczną, szeroką, trwałą i stabilną. Potomkowie, podobnie jak inne odmiany rdzennych, różnią się zauważalnie od zwykłych ludzi, lecz nie są pełnoprawnymi elfami. Ich cechy są łagodnie przefiltrowane przez ludzką strukturę, jakby gen ich przodka przemykał przez pokolenia z subtelną, acz nieubłaganą konsekwencją.

Uszy – subtelnie wydłużone, choć nie tak dramatycznie, jak u elfów. Często zakrzywione ku tyłowi głowy.
Skóra – gładka, z lekkim, niemal wewnętrznym blaskiem. Rzadziej doznają zmarszczek lub chorób dermatologicznych.
Oczy – niezwykle wyraziste, często o kolorach niespotykanych u ludzi (głębokie srebro, bursztyn, chłodny fiolet), lecz nie świecące.
Ruchy – eleganckie, wyważone. Potomkowie poruszają się z naturalną harmonią, często nieświadomie.

Potomkowie nie tworzą osobnej klasy społecznej, lecz są rozpoznawalni i często komentowani — ich obecność nie jest kontrowersyjna, lecz zawsze naznaczona świadomością odmienności. W Cuanmarze ceni się ich inteligencję, lojalność i długoletnie umowy – często zarządzają majątkami, przewodzą cechom, są nauczycielami. W Túr Gathrach budzą nieufność, jako istoty nie do końca "nasze". Choć docenia się ich odporność psychiczną, niechętnie powierza się im dowodzenie w wojsku.

Społeczno-polityczne napięcia

W sercu Tír na Caithne tli się konflikt, niemal wojna domowa. Cuanmara i Túr Gathrach, choć współistnieją na tym samym pierścieniu, oddzielone są nie tylko geografią, lecz przede wszystkim ideologią. Gospodarczy indywidualizm, wolność i sztuka kontra dyscyplina, siła i jedność w broni. Wielokrotnie dochodziło do starć, aktów sabotażu, nawet prób zamachu, lecz każdorazowo pojawiała się interwencja z Dún Eileithyia, uspokajająca iskrę wojenną, zanim ogień zapłonął.

W cieniu tej równowagi rozgrywa się jednak dramat – pokolenia rosną w cieniu bohaterów, których nie mogą dosięgnąć, a których decyzje są ostateczne.

Ruiny Cluain Nimhe – Zakazana Polana

Niegdyś centrum kulturowe i duchowe, dziś miejsce zakazane, nietknięte, zatrzymane w czasie.

Dwa wieki temu doszło tam do zdarzenia, którego natura pozostaje nieznana. Niektórzy mówią o przebudzeniu, inni o nieudanym rytuale. W odpowiedzi, Scathach, Mistrzyni Run, utworzyła wokół ruin barierę eteryczną, splecioną z tysięcy znaków, z których każdy powtarza się tylko raz.

Działanie Bariery:

- Każdy, kto jej dotknie, zostaje natychmiast przeniesiony na przeciwny jej kraniec wyspy, oddalony o wiele kilometrów./li>
- Nie wywołuje bólu, nie ostrzega. To bariera milcząca, ale nieprzejednana.
- Każda próba złamania run do tej pory kończyła się zanikiem magicznej struktury runisty. Nie śmiercią, lecz unicestwieniem ich daru.

Status polityczny ruin:

- Neutralność wymuszona: nikt nie ma do nich dostępu, więc nikt nie może rościć sobie prawa.
- Punkt zapalny: Túr Gathrach podejrzewa, że Cuanmara coś tam ukrywa. Cuanmara z kolei oskarża wojowników z północy o próbę wtargnięcia tam w przeszłości.
- Symbol tabu: w religiach lokalnych pojawiły się kulty Zamilkłych Kamieni, które wierzą, że runy Scathach to pieczęć nie na miejscu, lecz na czasie.

🜁 II. An Fáinne Istigh – Fáinne na Fíor-Chrógachta

Znaczenie: „Wewnętrzny Krąg” – znany również jako Fáinne na Fíor-Chrógachta – „Pierścień Prawdziwej Odwagi” lub „Wielki Las Próby”.

Powierzchnia: 55 524 km²

Charakterystyka

To dzikie, nietknięte przez rękę człowieka miejsce. Pełne pradawnych drzew, mgieł, niewidzialnych ścieżek i duchów przeszłości. Znaleźć tu można druidyczne kamienie, opuszczone świątynie i istoty niepodlegające ziemskim prawom. Wchodzą tam tylko nieliczni i tylko wtedy, gdy są wezwani.

Nie istnieje żadna droga prowadząca przez ten krąg. Wejście w Fáinne to nie tylko fizyczna podróż, ale duchowa próba, wymagająca odwagi, wiary i gotowości na przemianę. Fáinne na Fíor-Chrógachta to nie jest zwyczajny las, to Wielka Przestrzeń Przemiany, gdzie każde drzewo jest świadkiem, każdy głaz – opowieścią, a każda mgła – próbą odwagi. Las rozpościera się w warstwach koncentrycznych, coraz ciemniejszych i głębszych im bliżej jego centrum. Ścieżki zmieniają swój bieg, czas płynie inaczej, a powietrze wydaje się gęstsze, nasycone niewypowiedzianą intencją.

Krajobraz, flora i fauna

Drzewa: Olbrzymie, pradawne dęby, jesiony, cisy i jarzęby. Niektóre rosną w układach geometrycznych, jako znaki pozostawione przez starożytnych druidów.
Mgły: Obecne przez większość dni. Nie są przypadkowe, mają swoją wolę i pamięć. Niejednokrotnie izolują pojedyncze osoby od grupy, prowadząc je ku osobistej próbie.
Ruiny: Zarośnięte świątynie, rozbite kręgi kamienne, zapadnięte kurhany, pozostałości po ludziach, którzy przyszli tu przed wiekami i nigdy nie wrócili… lub wrócili – odmienieni.
Zwierzęta: Rzadko spotykane, jelenie o srebrnych porożach, ptaki bez głosu, a czasem, bardzo rzadko, cienie czegoś, co przypomina człowieka, lecz nim nie jest.

Status polityczny

An Fáinne Istigh nie należy do nikogo, nie został przypisany do żadnego z miast, nie obowiązuje tu jurysdykcja Túr Gathrach ani dekret z Cuanmary. Nie występują tu ani patrole, ani strażnicy. Nie ma tu straży miejskiej, nie wywiesza się sztandarów. Każda próba objęcia tego obszaru przez władzę świecką kończyła się albo milczącym oporem lasu, albo tragiczną ironią losu. Trzej Bohaterowie z Dún Eileithyia wydali wieki temu milczący dekret – „Fáinne nie zna korony”. W praktyce oznacza to, że żaden przywódca, książę czy generał nie może tam wkroczyć jako reprezentant polityczny. Może wejść tylko jako pielgrzym, jako ten, kto szuka próby, a nie tytułu.

Funkcja rytualna i społeczna

Wejście do lasu to rytuał przejścia. Nie ma harmonogramu, nie ma zaproszeń. Ludzie udają się tam:

- aby zmyć winy, których nie mogą zmazać przed sądem,
- aby dowieść dojrzałości, jeśli mają objąć ważne stanowiska,
- aby znaleźć odpowiedź, gdy zewnętrzny świat zawodzi,
- lub po prostu, aby znaleźć siebie, jeśli tożsamość się rozpadła.

Mówi się, że nie wszyscy wracają. Ale mówi się też, że ci, którym się uda, niosą w sobie coś więcej — spojrzenie, które sięga dalej; słowa, które ważą więcej.

Choć na papierze i w mitach Fáinne pozostaje neutralne, jego wpływ jest ogromny i niepodważalny. Żaden lider nie może ignorować tego, co dzieje się w jego cieniu. Każda zmiana duchowa w społeczeństwie, narodziny proroka, cud, zniknięcie dziecka, pojawienie się nowego zakonu, ma swój początek w mgłach Fáinne. W chwili, gdy wojna domowa Cuanmary i Túr Gathrach zbliża się do punktu wrzenia, wielu prorokuje, że rozwiązanie nie nadejdzie z miecza ani z miedzi, lecz właśnie z wnętrza lasu. Że ci, którzy przejdą jego próbę, staną się nowymi bohaterami… albo nowymi sędziami.

🜄 III. Dún Eileithyia – Twierdza Początku i Końca

Powierzchnia: 18 218 km²

Charakterystyka

Wielkość tej części wyspy zadziwia – to nie tylko zamek, lecz całe autonomiczne terytorium, niemal jak osobne państwo unoszące się we wnętrzu kręgów Caithne. Cała jej powierzchnia pokryta jest warstwami fortyfikacji, tarasowymi placami, wewnętrznymi dziedzińcami i krętymi ścieżkami, które prowadzą nie do celów fizycznych, lecz do miejsc o znaczeniu symbolicznym, rytualnym, duchowym. Nie znajdziesz tu pól, domostw, sklepów, ani garnizonów — nie taki jest cel Dún Eileithyia. To miejsce czystej woli i władzy, oddzielonej od codziennego świata, by nigdy nie zostało zbrukane interesem żadnej frakcji. Zamek, jeśli w ogóle wolno tak nazwać to miejsce, zbudowany jest z materiałów, których pochodzenia nikt nie zna. Mówi się, że jego kamienie nie były kute, lecz przywołane, że pojawiły się wraz z Trójcą, zwaną przez lud Trzema Filarami Tír na Caithne. Cała twierdza jest koncentryczna, z każdym kolejnym kręgiem coraz trudniej dostępnym, coraz bardziej symbolicznym. Najbardziej zewnętrzna część dostępna jest jedynie dla posłańców, rady doradczej (złożonej z przedstawicieli miast) oraz nielicznych zakonników, których zadaniem jest utrzymywanie czystości rytuału. Dalej nie wejdzie już nikt, kto nie został zaproszony.

Dostęp – Strażnik Bramy Wieczystej

Dostępu do Dún Eileithyia broni Strażnik Bramy Wieczystej, figura równie znana, co tajemnicza. Nikt nie zna jego imienia, nie słyszał jego głosu. Zawsze stoi w cieniu wschodniego łuku, skąd patrzy na przybyszów, jakby ważył nie ich słowa, lecz ich dusze. Brama otwiera się bez sygnału, bez znaku, tylko wtedy, gdy uznane zostaje, że wstęp jest zgodny z Wolą Trójcy. Mówi się, że brama zna przyszłość każdego, kto przed nią stanie i że odmowa wejścia nigdy nie zostaje cofnięta.

Status Polityczny – Autonomia Absolutna

Dún Eileithyia nie należy do żadnego miasta, kraju, zakonu ani rady. Nie posiada reprezentantów, nie wysyła posłów, nie przyjmuje petycji. Jej autonomia jest całkowita, oparta nie na przepisach prawa, lecz na akceptowanym przez wszystkich fakcie, że Twierdza nie musi uzasadniać swoich decyzji. Trzej Bohaterowie, rezydujący wewnątrz, stanowią żyjące źródło równowagi całego Tír na Caithne. Ich słowo ma siłę dekretu, nie na mocy ustawy, lecz na mocy obecności. Ich decyzje nie są dyskutowane, są przyjmowane. Czasem przez łzy, czasem przez zaciśnięte pięści, ale zawsze… bez oporu. Mieszkańcy Cuanmary i Túr Gathrach, choć skłóceni niemal do granic bratobójstwa, nie odważają się wystąpić przeciwko Trójcy. Nie dlatego, że się boją, ale dlatego, że wierzą, iż bez nich Caithne rozpadłaby się jak naczynie bez spoiwa.

Trzej Bohaterowie Tír na Caithne

Na szczycie twierdzy, gdzie nie dociera żaden wiatr, gdzie cisza ma strukturę marmuru, mieszkają Trzej Bohaterowie. Ich imiona są znane, ich twarze nie, choć każdy zna ich rolę, ich tytuł, ich obecność w legendzie i w strukturze porządku.

Scathach – Mistrzyni Run

Czuwa nad mową, prawem, symbolami. To ona zna każdy wzór, który pojawia się w mgłach Fáinne. To ona rozumie rysy na ścianach ruin. Jej domeną są decyzje słowne, rytualne, ukryte.

Fionn – Mistrz Ostrza

Nie tylko wojownik, ale strażnik równowagi sił. To on określa, kiedy interwencja zbrojna jest konieczna, a kiedy wycofanie jest wyrazem odwagi. Jego gest może zatrzymać pochód Túr Gathrach. Jego milczenie może pozwolić na bunt.

Tadgh – Mistrz Życia

Opiekun ziemi, duszy i wspólnoty. To on wzywa, kiedy ktoś ma zostać uzdrowiony, albo pochowany. To jego decyzje dotyczą ludzkiego losu, rytuałów przejścia, płodności gleby i ochrony Fáinne.

🜇 Kult Bohaterstwa, którego nie ma – Fenomen Herosa Utraconego

W społeczeństwie Tír na Caithne, złożonym, dumnym i głęboko osadzonym w wartościach, które przetrwały zawirowania wieków, słowa ważą więcej niż kamienie. A spośród wszystkich słów, jakie można wypowiedzieć w tym języku pełnym subtelności, dźwięczności i powściągliwego majestatu, żadne nie jest cięższe niż „Heros”. Nie dlatego, że to tytuł ceremonialny, nie dlatego, że związany z magią, lecz dlatego, że na tej zawieszonej w pustce wyspie, wśród mgieł, lasów i murów, „Heros” to nie miano – to świadectwo.

Słowo, którego się nie rozrzuca - o statusie Herosa na Tír na Caithne

Na kontynencie, w odległych dolinach Avarii, „Heros” to słowo z legend. Pada lekko, z podziwem, często z przesadą, wzywane podczas uczt, bitew, pieśni. Tam bohaterstwo bywa gestem, emocją, chwilą. Ale nie tu. Nie w Tír na Caithne. Tutaj, na wyspie zawieszonej ponad pustką, której każda granica to przepaść, a każda wspólnota dźwiga brzemię przetrwania, tytuł Herosa to nie dar, a uznanie społeczne, ostateczne i nieodwołalne. Żeby zostać tak nazwanym, trzeba zrobić więcej niż ocalić świat.

Tradycja i wiara mieszkańców

Mieszkańcy Tír na Caithne wierzą głęboko w czyn jako źródło tożsamości. Nie w krew, nie w legendę, nie w potencjał. „Nie jesteś tym, co cię sprowadziło. Jesteś tym, co zrobisz z krokiem, który postawisz dziś.”

Z tego powodu żaden sprowadzony na świat Avarii Heros, który przekroczy bramy królestwa mgły i wrzosów, nie zostaje tu powitany jako zbawca. Nie oczekuje się od niego ani cudów, ani pokłonów. Przeciwnie, traktowany jest jak każdy inny podróżnik, gość, który wkroczył między społeczeństwo uformowane przez czyny, nie przez echa dawnych nazw.

W ciągu ostatnich czterystu lat mieszkańcy wyspy uznali za Herosów zaledwie trójkę. Ich imiona nie zostały wyniesione przez bardów, lecz przyjęte przez milczenie ludzi, którzy żyli, gdy ci ratowali świat. Nie było fanfar, nie było proklamacji. Po prostu zaczęto ich tak nazywać.

Wszyscy troje znajdują się dziś w Dún Eileithyia, zamknięci za Bramą Wieczystą, jako strażnicy równowagi, decyzji i pokoju.

Trójka z Dún Eileithyia:

- Scathach, Mistrzyni Run
- Fionn, Mistrz Ostrza
- Tadgh, Mistrz Życia

Przybysze na Tír na Caithne

Podstawowe podejście: Obojętność maskująca czujność

Na wyspie, gdzie każdy mieszkaniec dziedziczy pamięć konfliktu, przetrwania i delikatnej równowagi, przybysz jest potencjalnym zaburzeniem. Choć nikt nie rzuca w niego kamieniem, czy też skazuje na wygnanie — nikt też nie rozwija czerwonego dywanu. Tutaj status się zdobywa, nie przywozi. Nie liczy się, jak imponujące nosisz tytuły. Nie ma znaczenia, z jakiej krainy pochodzisz. A już na pewno nie przyjdzie Ci z pomocą to, że kiedyś, gdzieś, ktoś nazwał Cię Herosem.

Na Tír na Caithne nie jesteś „kimś” — jesteś „kimś nowym”. Przybysz, gdy po raz pierwszy staje stopą na bruku Cuanmary lub pod bramami Túr Gathrach, doświadcza czegoś, co można by nazwać kulturalną ciszą. Nie przyjazną. Nie uprzejmą. Po prostu... brakiem zainteresowania. Zamiast tego słyszy:

„Skąd masz pozwolenie na pobyt?”
„Czy masz środki na utrzymanie?”
„Masz coś do sprzedania? Umiesz coś robić?”
„W Cuanmarze potrzebują pomocnika w kuźni. Ale nie spóźniaj się. Tu się nie spóźnia.”

Konsekwencje samozwańczego tytułowania się Herosem

Na Tír na Caithne, gdzie słowa są miarą godności, a „Heros” to nie tytuł, lecz sąd społeczny, nie ma cięższego przewinienia językowego niż przywłaszczenie sobie tego miana bez przyzwolenia ludu. To nie tylko faux-pas, to bezpośredni akt naruszenia struktury wartości, z której zbudowana jest wyspa. Tym bardziej, gdy czynu tego dopuszcza się przyzwany Heros przez świat Avarii, istota, która przybyła z zewnątrz, z cudzą legendą, do świata, gdzie legenda zaczyna się dopiero od zera.

Zasada Ciszy nad Imieniem

Na Tír na Caithne tytuł „Heros” nie jest neutralny. To słowo rytualne, mające wagę zbliżoną do wyroku, błogosławieństwa lub przysięgi.

Wymawiane lekko — brudzi ustnika.
Wymawiane o sobie — hańbi duszę.

Nie istnieje pisemne prawo zakazujące używania tego tytułu, ale obowiązuje niepisana, niemal sakralna reguła społeczna, znana jako: „Do Fhuil i gCeart” (czyt. Do Wul i Gjar-t) — „Tylko krew może zasłużyć”

W tradycji tej zasada głosi, że tylko krew przelana dla innych, z wyboru, bez świadków, może dać początek zaszczytowi Herosa — i tylko wtedy, gdy ci, których ocalono, zdecydują, że to imię pasuje.

Przyzwani Herosi z Avarii a status na wyspie

Przyzwani przez świat Avarii Herosi, postacie z odległych krain, sprowadzone przez siły magiczne, kręgi rytualne lub boskie intencje, są na Tír na Caithne traktowani jak zwykli podróżnicy.

Ich przeszłość ma znaczenie dopiero wtedy, gdy wpływa na teraźniejszość wyspy.

Jeśli jednak którykolwiek z nich:

- sam siebie nazwie Herosem,
- oczekuje przywilejów z tego tytułu,
- zwróci się do innych z wyższością płynącą z kontynentalnej legendy,

Wówczas uruchamiany jest nieformalny, lecz bardzo skuteczny system reakcji społeczno-prawnej.

Konsekwencje dla samozwańczego Herosa

Pierwsze przewinienie – „Słowo Przesadne”

Kontekst:

- Wypowiedzenie tytułu „Heros” w odniesieniu do siebie, nawet mimochodem, nawet nieświadomie, ale publicznie lub wobec mieszkańca.

Reakcja społeczna:

- Cisza. Społeczność natychmiast milknie, nawet w trakcie rozmowy.
- Zanotowanie przez Radę Mowy (ciało doradcze w Cuanmarze i Túr Gathrach, prowadzące rejestr naruszeń społecznych).

Drugie przewinienie – „Miano Obrazy”

Kontekst:

- Powtórne nazwanie siebie Herosem mimo ostrzeżeń, zwłaszcza jeśli towarzyszy temu demonstracja siły, pogardy lub chęć zdobycia wpływów.

Reakcja społeczna:

- Wyłączenie z gościnności. Karczmy, domostwa, sklepy nie oferują usług. Nikt nie odpowiada na pozdrowienie. Społeczność przestaje widzieć delikwenta.
- Zawiadomienie Strażników Przysięgi — oddział Túr Gathrach odpowiadający za ochronę kodeksów społecznych.